Als eerste paard in dit nieuwe onderdeel van mijn nieuwsbrief: Mijn lieve Sam! Ik waarschuw maar vast, het is een lang verhaal, want ik begin met een paard waarmee ik veel historie heb waar ik jullie graag wat over vertel.
Vaak wordt mij gevraagd of ik hem nog wel heb, het antwoord is: JA! En niet voor niets zien jullie hem vaak voorbij komen op foto’s in mijn nieuwsbrieven, hij is dan ook het paard waar ik de meeste foto’s van heb 😉
Sam is bij ons gekomen, ik denk nu zo’n 10-12 jaar geleden. Toen kenden we hem al, we gebruikten hem toen als dekhengst, en hij was al eens eerder een zomer bij ons geweest. Maar later pas werd hij echt van ons. Sam komt oorspronkelijk uit Amerika, en is via een omweg bij ons terecht gekomen.
Op zen zachtst gezegd hebben Sam en ik niet de makkelijkste weg bewandeld. Hij had als hengst al een boel meegemaakt, en hij stond stevig in zijn schoenen. Ik kan ook zeker zeggen dat hij 1 van de paarden is waar ik enorm veel van heb geleerd. Dat moest ook, wilde ik met hem door 1 deur kunnen, laat staan met hem kunnen werken. Onze weg samen was er 1 van vele hoogte, maar ook zeker dieptepunten. Met zijn enorme zelfverzekerdheid en een dijk van een karakter hebben we voor vele uitdagingen gestaan. Hij leerde me hoe belangrijk het is om je grenzen aan te geven en te bewaken, en hoe je juist door die grenzen een fantastische relatie en groot vertrouwen met elkaar op kunt bouwen.
Na jaren van veel lessen en leren, haat en liefde (want inderdaad, tussen hem en mij was het zeker geen liefde op het eerste gezicht), kan ik nu recht uit mijn hart zeggen dat dit 1 van mijn meest dierbare paarden is, waar ik mee kan lezen en schrijven. We hebben samen vele evenementen gereden, goede shows, en minder goede shows gegeven, duizenden mensen laten zien wat we in huis hebben, veel gelachen en zeker ook gehuild.
Toen we de evenemententijd achter ons lieten (na 7 jaar fanatiek evenementen draaien, was de koek voor ons een beetje op, al mis ik de shows soms echt wel!), kwamen we in een rustiger tijd. Inmiddels 3 jaar geleden hakte ik de knoop door om hem te laten castreren. Jarenlang was hij gezond geweest, en heeft hij ons vele prachtige veulens gegeven. Echter ineens kreeg hij jeuk, en veel jeuk. Voor mij een reden om hem uit de dekdienst te halen. Inmiddels zijn we erachter dat hij geen zomerexceem heeft, maar dat zijn darmen wat gevoelig zijn geworden. Desalniettemin heb ik geen spijt van mijn keuze. Sam heeft een moeilijke castratie gehad, en een lange herstelweg. Had ik dit vooraf geweten, was ik er denk ik niet aan begonnen. Echter gebeurt dit gelukkig heel weinig, en is hij uiteindelijk goed hersteld. Na zijn castratie hebben we over een tijdsbestek van 2 jaar, hem rustig geïntroduceerd met paarden contact. Als hengst leefde hij in zijn eigen paddock, met zijn eigen ruimte. Hij hoefde zich niet druk te maken om iemand die zijn eten opat, of hem in de weg liep. Met dit leven was hij heel tevreden, hij was een hengst die prikkels wat minder goed verdroeg en het zelfs heerlijk vond om zich alleen terug te trekken in zijn schuilstal, want regen: daar houd hij écht niet van.
In zijn nieuwe leven als ruin gunde ik hem dat hij het sociaal contact weer kon herontdekken. Zijn hengstengedrag af kon leren, en op een nieuwe manier gaan communiceren met soortgenootjes. Sam heeft als hengst namelijk ook in een kudde gedekt, en ook uit de hand op de merries. Dus het contact dat hij kende, zat direct verbonden aan hengstenreacties. Met het castreren zijn de hormonen weg, maar de gewoontes nog niet. Stap voor stap heb ik hem begeleid in dit proces, met als resultaat dat hij inmiddels samen met zijn pony-vriend Tomtom leiding heeft op de opfokgroep van de jonge hengsten! Als strenge maar rechtvaardige opvoed-papa is hij zeker in zijn element. Ook het rijden hebben we weer opgepakt, en nu houden we er vooral van om samen te genieten van heerlijke buitenritten!
Sam is een uniek en bijzonder paard, en met stip degene waarmee ik het meeste heb meegemaakt, en ook de grootste weg heb afgelegd. Ik heb het vaak over de puzzel van je paard, de alles omvattende puzzel die bestaat uit de onderlinge band, het trainen en rijden, het plezier en alles wat je van elkaar kunt leren. Er zijn altijd wel een paar stukjes kwijt, en de puzzel is nooit af. Maar juist dát maakt het zo ontzettend leuk! Want als je eenmaal de rand stevig hebt liggen, is het invullen van de binnenkant zoveel mooier…. Ik hoop dat ik nog vele jaren mag genieten van mijn lieve Sam, die voor altijd een grote plek in mijn hart in zal nemen!
Hierbij een mooi foto-album, met een greep uit vele bijzondere herinneringen! Op nog nog veel meer <3